3 oct 2014

A veces - Ás veces




A veces muere el padre y uno queda solo
huérfano de sí mismo,
sobre un costado de la sangre
ha venido a golpearnos con su ternura
y su violenta profecía
de huracanes .

Otras, cantando bajo la lluvia de noviembre
como si fuese único,
abreviando los animales del bosque      
los sonidos de los árboles,
como si fuera cierto
que había un bosque en esta calle
y ahora no puedo recordar
a fuerza de ocultar de la memoria
algunas antiguas y proféticas fechas.

A veces muere un padre
y muere de mi mano
o somos testigos de una ida
sin retorno posible
que no sea mirarse en unos ojos
redentores y redimidos.

Fuimos cruz y diablo
la furia subiendo por su tronco
levamos comiendo de su odio
o amamos aún, de sabernos inocentes.

Luego la vida se encarga del resto,
y se paran los relojes en la hora del tiempo
y la herencia del libro se nos mete entre la sangre
y nos envía a escribir como noctámbulos
hasta que se adormezca en vilo la palabra
a ciegas,
o se va, simplemente se va,
despues del beso de buenas noches
y nos desea augurio antes de partir,
que se va, como si nada,
como vino, con lo puesto.




Sandra Figueroa





Ás veces morre o pai e un queda só
orfo de si mesmo,
sobre un costado do sangue
veu a golpearnos coa súa tenrura
e a súa violenta profecía
de furacáns.

Outras, cantando baixo a choiva de novembro
coma se fose o único,
abeberando os animais do bosque
os sons leves das árbores,
coma se fose certo
que estaba o bosque nesta rúa
e agora non podo recordar
a forza de ocultar da memoria
algunhas antigas e proféticas frechas
que prefiro esquecer.

Ás veces morre un pai
e morre da miña man
ou somos testemuñas dunha ida
sen retorno posible
que non sexa mirarse nuns ollos
redentores e redimidos.

Todos fomos a cruz e o diaño
fomos a furia subindo polo seu tronco
e levamos comendo do seu odio
ou amamos aínda de sabernos inocentes.

Daquela a vida encárgase do resto,
e páranse os reloxos na hora do tempo
e a herdanza do libro métellenos entre o sangue
e envíanos a escribir como nochernegos
ata que se adormente en albas a palabra
a cegas,
ou se vai, sinxelamente vaise,
logo do bico de boas noites
e deséxanos agoiro antes de partir,
que se vai, coma se nada,
como veu, co posto.




Edmundo Moure Rojas

No hay comentarios.:

Publicar un comentario